Het is niet te geloven dat het al weer bijna 1 jaar geleden
is dat ik je voor het laatst in levende lijve gezien en gesproken heb. Het is
letterlijk ongelofelijk!. Ik weet dat het zo is maar geloven doe ik het niet.
Misschien komt het wel omdat ik nog elke dag met je bezig ben. Elke dag denk ik
terug aan alle leuke momenten, de dag van het ongeluk, de dagen in het
ziekenhuis en alle dagen die daarna volgden. Ik kijk enorm op tegen de dagen
die gaan komen, ik merk hoe dichterbij het komt hoe onrustiger ik wordt. Tegen de
buitenwereld die vragen hoe het gaat doe ik alsof het wel weer gaat maar als ik
echt zou zeggen hoe het is zou ik zeggen dat ik je elk moment van elke dag mis
en dat ik nog ongelofelijk veel woede in mij voel waarom dit nou juist jou en
ons moest overkomen.

Alles is nog dubbel, lang geleden qua dagen maar voelt als
gisteren, verdriet en woede tegelijk om het gemis, elke dag verder gaan met
leven maar de lol in het leven is aardig verdwenen. Op 9-6 vieren we dat je
jongste zusje jarig is maar denkt iedereen dat jij ook die dag jarig bent maar
er niet meer bij kan zijn, een leuke dag die nooit meer het zelfde zal zijn. Moeilijk moeilijk moeilijk een dag dat je leuk moet doen maar
dat helemaal niet wil zijn.

Ik merk dat ik mijn gevoelens aardig in bedwang weet te houden
door constant bezig te zijn. Maar af en toe lost ook dat niet alles op en luister naar muziek
waar jij van hield om bewust met mijn verdriet bezin te zijn. Dat is nog steeds
wel moeilijk om zo bewust het verdriet toe te laten. Het is tegen natuurlijk om
de pijn op te zoeken, jezelf confronteren met je eigen pijn en verdriet maar
het is toch iets wat ik doe. Waarom weet ik niet en ik doe het maar omdat ik de
afgelopen tijd geleerd heb mijzelf niet meer af te vragen waarom ik de dingen
doe die ik doe maar te aanvaarden dat ik het doe. Ik leef nog en functioneer enigszins
normaal dus het zal wel goed zijn.

Als eerst maar weer de dagen die komen gaan voorbij zijn,
daarna zien we wel weer.