Gepost op Fri 10th February 2012 11.42AM In categorie Verder leven
Een hele tijd wil ik hier weer wat opschrijven maar het is gevoelsmatig
zo'n zootje in mijn hoofd dat ik de website gewoon niet open. Het lijkt
erop dat ik alles probeer te vermijden waar ik geconfronteerd kan worden
met het feit dat hij er echt niet meer is, dat ik m echt nooit meer zal
zien, met m praten (slap lullen / mannen humor), weten hoe zijn leven
verder gaat. Het gaat er bij mij nog niet in, ik wil er nog niet aan dat
dat de werkelijkheid is. Mijn oudste dochter woont niet meer bij ons
thuis maar op zich zelf en het lijkt er wel op dat ik dat gevoel ook zo
met hem heb. Hij is niet meer bij ons thuis maar hij is ergens anders.
Kennelijk is dat wel een gedachte waar ik mee kan leven maar de waarheid
niet, nee de waarheid is te onverdraagzaam.
Er lijkt wel een tijd aangebroken te zijn van een nieuw soort ontkennen.
Als ik zijn telefoon in mijn handen heb is hij bij mij, als ik aan zijn
duimring zit is hij bij mij, als ik zijn autoradio aan zet is hij bij
mij, als ik langs plekken rij waar ik hem afzette voor iets is hij bij
mij,en zelfs als ik al die dingen niet doe is hij bij mij, hij is altijd
bij mij.
Misschien is mijn grootste angst wel als ik ga accepteren dat hij echt
weg is dat ik hem vergeet en dat wil ik niet. Ik wil niet weten en
vergeten.
Als ik er zo over schrijf denk ik "het is prima zo, die gedachte dat hij
niet thuis is maar elk moment kan komen of dat wij elk moment naar hem
toe kunnen gaan". Ik weet dat dat niet de waarheid is maar ik vind het
wel best zo, hier kan ik tenminste mee leven. Het is nog veel te vroeg
voor de waarheid. Misschien ben ik er wel nooit aan toe!.
Reacties: