Gepost op Thu 1st September 2011 11.13PM In categorie Verder leven
Er is iets in je wat je een zelfverdedigingsmechanisme kan noemen. Dit stelt je in staat om ondanks traumatische ervaringen / gebeurtenissen door te gaan. Het zorgt er oa voor dat je stukje bij beetje / heel gedoseerd je gaat beseffen wat er allemaal eigenlijk is gebeurt. Als je dit mechanisme niet hebt stort je in elkaar omdat je het allemaal in 1 keer beseffen waarschijnlijk niet aankan.
Maar ik heb zelf ook nare ervaringen met dit mechanisme in combinatie met de ontkenning, wat de doorslag geeft of wat er precies verantwoordelijk is weet ik niet, maar door een voorbeeld te geven zal ik proberen uit te leggen waarom ik er last van heb.
Als je mensen tegenkomt die van je situatie af weten is de 1e vraag die ze stellen: "en? hoe gaat het nu met jullie?". Ik sta dan alles tot in detail te vertellen zonder ook maar ogenschijnlijk emotie te vertonen. Tot slot verontschuldig je je zelfs omdat die gene tegen wie je het verteld duidelijk ge�motioneerd zijn in tegenstelling tot jezelf. Op het moment dat ik het hele verhaal vertel is het ook of het niet mijn verhaal is / het is niet ons overkomen maar ik vertel een verhaal van een ander. Dat zal de ontkenning wel wezen. Eenmaal thuis als je verteld wat er net gebeurt is komen de emoties wel los. Misschien ligt het wel aan onze cultuur en opvoeding om buiten een beschermde veilige omgeving geen emoties te tonen, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik mij vaak geremd voel in mijn verdriet, veel vaker dan ik toelaat zou ik in tranen willen uitbarsten, schreeuwen zelfs maar er is iets in mij dat dat niet toelaat, daar heb ik last van.
Reacties: