Gepost op Wed 22nd June 2011 8.42PM In categorie Ziekenhuis
We staan met z'n allen om zijn bed en de apparaten die hem in leven houden worden uitgezet. Het is als of ik niet echt in die kamer aanwezig ben? ik ben er wel maar ik ben er ook weer niet. Zoals ik al eerder vertelt heb schrik ik mijzelf de tering als de beademing stopt, zo snel kleurt hij grauw, abnormaal gewoon. Nu achteraf denk ik wel eens, misschien schrok ik ook wel omdat je toch hoopt dat hij dan gewoon blijft doorademen en dat al die knappe doktoren het toch bij het verkeerde eind hadden en als dat dan niet gebeurt dat je dan echt weet dat dit toch het einde moet zijn ondanks alle hoop in een betere afloop.
Het beeld dat zijn moeder met haar hand op zijn borst voelt of zijn hart nog klopt is ook zo bizar, het hoort niet zo te zijn, andersom ja, maar niet zo. Dat alles maakt het zo onwerkelijk, dat maakt het dat het niet in je hoofd lijkt binnen te komen. Even is de twijfel, het ongeloof en woede verdwenen en is er alleen maar pijn en verdriet want ook zijn hart stopt ermee. Dit is 1 van de weinige momenten dat ik maar 1 soort emotie heb, verdriet.
Reacties: